La liga di Ilúvatar

Wspomnienia wracają. Jak przez mgłę widzisz siebie zmierzającego nieświadomie ciągle w to samo miejsce. Ciepły, przyjemny wiatr muska twą strapioną twarz. - Już prawie go czujesz na sobie. - Kolejny raz mijasz siedzibę La liga di Ilúvatar. Pamiętasz jak brakowało Ci odwagi coś powstrzymawło Cię przed dotknięciem mosiężnej kołatki w kształcie głowy lwa. - Nagle odwracasz się czując na ramieniu czyjś oddech 'Musiało mi się wydawać' tłumaczysz sobie to zjawisko i zanurzasz się w marzeniach..

Budzisz się.. Nawet nie jesteś w stanie określić ile czasu spałeś.. 'gdzie ja jestem' chciałbyś majaczyć, ale nie możesz nawet otworzyć ust, otaczają Cię wysokie dębowe regały wypełnione po brzegi książkami oprawionymi w skórę, o tajemniczych tytułach. Nagle zauważasz, że przed Tobą za potężnym biurkiem siedzi jakaś postać o spokojnym wyrazie twarzy i malującym się na niej uśmiechu pełnym dobroci. Nie przeszkadza Ci, pozwala dalej patrzeć. Gdy chciałeś coś powiedzieć uprzedziła Cię:

- Uważaj o czym marzysz, bo pewnego dnia to może się spełnić. Dziś jest Twój dzień. - usłyszałeś kobiecy delikatny głos - La liga di Ilúvatar chciałby gościć Cię w swoich progach - mimowoli uśmiechnęłeś sie do niej, a w sercu poczułeś przyjemne ciepło, a ona kontunuowała - Jestem przywódcą tego zgromadzenia. Ilúvatar to najpotężniejsze z Bóstw, któremu my służymy. W pradawnych czasach miał on swoich wojowników, których obdażał nieopisanymi mocami. Nazwani byli Wojownikami Światła. - Kobieta przerwała na chwilę mowę obserwując Twoją reakcję - Obecnie każdy z naszych członków podczas składania przysięgi obdarowywany jest namiastką tej mocy, którą kiedyś oni posadali we władaniu.

- Ale.. - chciałeś coś powiedziec, zapytać, nie pozwolono. Kobieta jednym gestem uciszyła Cię wskazując dłonią na marmurowe tablice z wyrytymi napisami.

Wojownika światła nie trzeba prosić, żeby dawał. - przeczytałeś i posłałeś jej wyczekujące sporzenie.

- Wiedząc to, niektórzy mówią: "Ten, kto potrzebuje, powinien się o to upomnieć". Wojownik światła wie, że wielu ludziom nie udaje się - po prostu się nie udaje - poprosić o pomoc. Odkrywa wokół siebie ludzi, których serca są tak spragnione uczucia, że padają łupem złej miłości. Potrzebują oni czułości, lecz wstydzą się to okazać. Wojownik zaprasza ich do ogniska, opowiada historie, dzieli z nimi swój posiłek i razem, w winie, topią smutki. Nazajutrz wszyscy czują się lepiej. Największymi nędzarzami są ci, którzy patrzą na cudzą nędzę obojętnym okiem. - Przestała mówić kierując wzrok na kolejną tablicę.

Wszystkie drogi świata prowadzą do serca wojownika. - Milczałeś, nie chciałeś zniszczyć atmosfery, w którą wdarłą się nuta mistcyzmu.

- Zanurza się on bez wahania w rzece namiętności, która przepływa przez jego życie. Wojownik wie, że wolno mu wybrać to, czego pragnie. Podejmuje więc decyzje z odwagą, bezinteresownością, a czasem - z odrobiną szaleństwa. Akceptuje swoje pasje i raduje się nimi z całego serca. - Po tych słowach kobieta nie kazała Ci czytać kolejnych tablic, wręcz przeciwnie jej wzrok zabraniał tego, chodź Ty czułeś w sobie rozpalone pragnienie.

- Chodź za mną - bez słowa poddałeś się jej słowom. Szliście przez korytarz wypełniony mglistym światłem sączącym się od zapalonych pochodni. Każda z mijanych postaci - jak domyślałeś się członków Bractwa - szeptała Ci inne słowa.

-Każdy wojownik światła bał się kiedyś podjąć walkę.

-Każdy wojownik światła zdradził i skłamał w przeszłości.

-Każdy wojownik światła utracił choć raz wiarę w przyszłość.

-Każdy wojownik światła cierpiał z powodu spraw, które nie były tego warte.

-Każdy wojownik światła wątpił w to, że jest wojownikiem światła.

-Każdy wojownik światła zaniedbywał swoje duchowe zobowiązania.

-Każdy wojownik światła mówił "tak", kiedy chciał powiedzieć "nie".

-Każdy wojownik światła zranił kogoś, kogo kochał. - usłyszałeś ostatnie słowa wydobywające się z ust niskiej kobiety o jasnych włosach spływającyh kaskadą po jej ramionch. Pzewodniczka odwróciła się w tym momencie i rzekła - I dlatego jest wojownikiem światła. Bowiem doświadczył tego wszystkiego i nie utracił nadziei, że stanie się lepszym człowiekiem.

Szalejąc wichura na dworze gwałtownie otworzyła okiennice w Twojej sypialni, zerwałeś się z łóżka z potem na czole 'Ale.. przecież' Nie potrafiłeś wytłumaczyć sobie tego czemu właśnie teraz jesteś w swojej kamienicy, a nie tam..

No to ja się chętnie zgłaszam..

z checia sie zglaszam ! =)